Project: R&R has saved the World

Subproject:

Operation Sugar Daddy

Start 7-dec-2024, my sisters birthday & Red Alert on Climate

End 27-dec-2030, 3rd Xmas day, All in Paradise again

27-dec-24 is the 10th birth day of the BSI

Veel projecten mislukken gedeeltelijk of helemaal. Er zijn vele voorbeelden die de krant halen.

Dit kost de maatschappij veel geld en is het klimaat en de burgers lijden daaronder.

De BSI is een aanvulling op de bestaande Project Management systemen om het Totale Onbekende in voortschrijdende tijd te beheersen.

Om projecten te beheersen is nodig:

1-Planning management, om het bekende te beheersen.

2- Kans/Risk management, om het bekende onbekende te beheersen

3- Serendipiteit management, om het Totale Onbekende op voortschrijdende tijd te beheesren

Video BSI voor Projecten

Project: R&R has saved the World

Subproject:

Operation Sugar Daddy

Shares of the BSI Ltd. which is more worth than all the money,

gold and diamonds in the world will be given to countries

The spending is up to the World Trade Port Ltd.

from 7-dec-24 until 27-dec-39 ( from BSI van 3-> to BSI=8 )

Plan and Brochure is Under Construction until 27-dec-24

Video:A Bold Plan to Cool Down the Planet

& generate Prosperity for All.

BSI Road to Heaven !

Play the Dutch song of Max Poortman

Peter Wennink:‘Op het gebied van innovatie slaapwandelt Europa een crisis in’ ( FD-24-12-2024 )

Eerder dit jaar noemde hij Nederland en Europa ‘dik, dom en blij’. Dat was ‘een noodkreet’, zegt hij nu. ‘Er is een enorme zelfgenoegzaamheid in Europa en Nederland. We denken dat alles blijft zoals het is en dat de innovaties die we nodig hebben om grote problemen aan te pakken, zoals klimaatverandering en de energietransitie, vanzelf wel komen. Maar dat is niet zo. Daar moet je hard aan werken.’

Andere landen zien de urgentie volgens hem wel en komen in actie. De VS omdat elk probleem er een kans voor ondernemers is om ‘filthy rich’ te worden. China omdat de staat daar het heft krachtig in handen neemt. En Europa? Dat slaapwandelt een crisis in, zegt Wennink. Groot geworden dankzij goedkoop gas uit Rusland en goedkope productie in China, heeft het vooralsnog geen antwoord op het wegvallen van die twee steunpilaren en het hoge tempo van innovatie in China.

Innovatiestrategie ontbreekt
Wennink somt de Europese kwalen nog eens op: massaontslagen in de industrie in Duitsland, volle stroomnetten, het oerwoud aan regels en wetten die snel ondernemerschap en innovatie stremmen. China heeft de eens zo machtige Europese auto-industrie ingehaald en alle data staan in de cloud bij Amerikaanse techbedrijven. En na zonnepanelen komen ook windturbines, batterijen en elektrolysers steeds vaker uit het Oosten. Pogingen om in Europa meer autonomie te creëren mislukken jammerlijk, met de ondergang van batterijenfabriek Northvolt als recentste voorbeeld.

Europa en Nederland ontberen visie, vindt Wennink. ‘Wat is er nodig om onze samenleving over 20 jaar of 30 jaar betaalbaar te houden? Daar gaat het om. Daar zijn we veel te weinig mee bezig. Ik mis een innovatiestrategie.’

Een van Wenninks stokpaardjes is dat de overheid te veel op de rem trapt met regelgeving. ‘Als je naar een gemeenteambtenaar gaat en zegt: “Ik heb een mooi plan: we gaan iets anders doen in de woningbouw zodat het sneller kan.” Dan is het antwoord van zo’n ambtenaar: “Ja, maar dat kan niet.”’ En daarmee is het klaar. Oké, maar wat kan er dan wel? Waar zitten die creativiteit en de durf om ook een beetje de grenzen op te zoeken? Dat mis ik.’

Een paar jaar geleden sprak hij een minister. ‘Toen ik vroeg: “Wat heb je geleerd in je eerste zes maanden?” was het antwoord: “De twee woorden die ik het meest heb gehoord, waren ‘kan niet’.” We maken het onszelf zo verschrikkelijk moeilijk.’

Lees het volledige artikel: https://fd.nl/bedrijfsleven/1539571/peter-wennink-op-het-gebied-van-innovatie-slaapwandelt-europa-een-crisis-in

Trouw 24-12-24

Waren jullie niet gewaarschuwd voor klimaatverandering?

22 december 2024

Een van mijn favoriete korte verhalen van de afgelopen jaren is ‘History Report’ van Simon Rich. Het speelt zich af richting het einde van de 21ste eeuw, jaren nadat een select groepje mensen per ruimteschip van een brandende aarde is vertrokken – vrouwen en kinderen, één man.Wilt u elke dag de Middag nieuwsbrief van Trouw ontvangen via e-mail?De verteller is de jonge achterkleinzoon van die ene man. Hij schrijft een geschiedenisopstel over zijn overgrootvader, en hoe het leven was in diens studentenjaren – vlak voor de opkomst van smartphones, een voor de lezer net vervlogen tijd die we bijna nog kunnen vastgrijpen.Het is een humoristisch verhaal over hoe overgrootvader verliefd werd op overgrootmoeder, en terloops een liefdevolle kritiek op hoe we als mensen omgaan met de plek die ons mens maakt. Zo vertelt overgrootvader aan het jongetje hoe eng het was toen de aarde te heet werd om te bewonen, met luchten die in brand stonden en straten die niet meer belopen konden worden.

Afgeleid door oorlogen, autocraten en gedram over immigratie

Achterkleinzoon vraagt of ze dan niet waren gewaarschuwd voor klimaatverandering: ‘En hij zei jawel, er waren artikelen, films en boeken over hoe het zou gebeuren. Ik vroeg of ze iets hadden gedaan om het te voorkomen, en hij zei ja, natuurlijk. Ik vroeg hoe, en hij zei dat ze iets deden dat recyclen heette, waarbij je je afval in containers met verschillende kleurtjes gooit.’

Ik moest daar de afgelopen maand vaak aan denken, niet alleen omdat ik het verhaal toevallig voorgelezen hoorde worden in een podcast. De kwestie ‘wat doen we eraan om het te voorkomen’ is relevanter dan ooit.

Na het mediamomentum van 2023 lijkt de (immer actieve) klimaatbeweging minder zichtbaar geworden.We zijn afgeleid door oorlogen en autocraten, extreemrechts en hun eeuwige gedram over immigratie. Terwijl we een kritieke en onvoorspelbare fase van de klimaatcrisis instappen, volgens een rapport van 15.000 wetenschappers vorige maand, liep de klimaattop van Bakoe uit op een teleurstelling en lagen olieproducerende landen dwars op de eerste plastictop. De politiek laat ons in de steek, en een deel van onze medemens misschien ook.

Een lijstje om uit te printen

Dus de rest moet een tandje bijzetten. Op Instagram kwam een lijstje voorbij, het zag eruit als een uitgeprint word-bestand. ‘Wat kan ik doen?’ stond erboven in kapitalen. Het is een door Urgenda samengesteld overzicht van praktische, haalbare adviezen voor de mensen die, in de woorden van klimaatactivist en acteur Sieger Sloot, die het lijstje deelde, ‘iets willen DOEN’. Zoals: zorgen dat elk nieuw aangeschaft apparaat zeer energiezuinig is, een aantal dagen per week geen vlees eten, meer zelf (laten) maken.Het zijn er 32, dus ik kan ze hier niet allemaal herhalen, maar het lijkt me een ideaal handvat, om vandaag nog uit te printen en op te hangen – vóór de laatste overbodige, vervuilende impuls-cadeau-aankopen en nu de overdaad aan vlees op het kerstmenu nog kan worden ingeperkt. Voordat 2025 begint ook, want nieuwjaarsvoornemens lopen meestal nergens op uit.Snel even langs dewebsite van Urgendadus, of de Instagrampagina van Sloot. Zodat we onze achterkleinkinderen een beter antwoord kunnen geven dan ‘containers met verschillende kleurtjes’.

Het toeval dat CO2 heet

+Leeslijst

column

ColumnDe werking van broeikasgassen is buitengewoon elegant, stelt Peter Kuipers Munneke. Maar de gevestigde orde trekt zich niet veel aan van de wetten van de fysica.

• Gepubliceerd op25 december 2024

• Leestijd3 minuten

LuisterenOpen 'luister naar artikel'Leeslijst

Peter Kuipers Munnekeis glacioloog bij de Universiteit Utrecht en weerman bij de NOS. Hij schrijft iedere vijf weken een column.

Als docent en presentator weet ik: hoe eenvoudiger je iets wilt uitleggen, hoe beter je het moet begrijpen. Iets moeilijks op een ingewikkelde manier uitleggen, dat kan iedereen wel. Het is juist de kunst om te doorzien wat essentieel is en wat je kunt weglaten zonder de kern uit het oog te verliezen. Weerpraatjes op tv moeten zó eenvoudig klinken dat je niet doorhebt dat ik de hele middag satellietbeelden en berekeningen van weermodellen zit te bestuderen. Die opzet lijkt geslaagd: veel mensen denken dat ik ’s avonds om half 8 de NOS binnen kom wandelen, een pak aanhijs en dan achteloos een tekstje van de autocue voorlees.

Het mes van eenvoud snijdt aan twee kanten. De lezer of kijker begrijpt de boodschap beter als het eenvoudig is. En ook ikzelf leer het onderwerp nóg beter begrijpen als ik het eenvoudig moet uitleggen. Daarom was ik behoorlijk in mijn nopjes toen mij vorige maand gevraagd werd om voor een populair-wetenschappelijk boek een korte kadertekst te schrijven over het broeikaseffect. In vierhonderd woorden, dat is ongeveer de helft van deze column. Daar word je vanzelf kernachtig van.

Precies tweehonderd jaar

Het broeikaseffect is een baanbrekende theorie die het fundament is van alles wat we weten over het klimaat. Dit jaar overigens precies tweehonderd jaar oud: Joseph Fourier beschreef het in 1824.

Bij het schrijven van die bijdrage daagde het me duidelijker dan ooit dat CO₂eigenlijk bij toeval zo’n cruciale rol in het klimaat op aarde speelt. De trillingsfrequenties van een CO₂-molecuul overlappen namelijk precies met de frequenties van de warmtestraling die de aarde uitzendt naar de ruimte. Die twee zaken hebben totaal niets met elkaar te maken. Maar precies door die toevallige samenloop van frequenties is het broeikaseffect zo bepalend voor het klimaat op aarde.

Ik leg het uit.

Op aarde hebben we een aantal grote reservoirs voor koolstof: bodem en gesteente, planten, de oceaan en de atmosfeer. In de koolstofcyclus beweegt koolstof continu van het ene reservoir naar het andere. Soms heel snel, denk aan bomen die in het voorjaar CO₂uit de atmosfeer opnemen om te groeien. En soms ook heel langzaam, zoals veen dat in miljoenen jaren wordt samengedrukt tot steenkool. In de atmosfeer vinden we koolstof vooral in de vorm van CO₂en methaan (CH₄). Alle processen in de koolstofcyclus beïnvloeden hoeveel er daarvan in de atmosfeer zit.

Van warmte naar trilling

Laat CO₂nou ook een broeikasgas zijn. Het zonlicht kan zonder hinder van broeikasgassen op het aardoppervlak terechtkomen en daar worden geabsorbeerd tot warmte. De warmte die de aarde dan weer richting de ruimte zendt, wordt door broeikasmoleculen geabsorbeerd. Broeikasgassen zijn kortom doorzichtig voor zonlicht, maar ondoorzichtig voor warmte. Sinds Max Planck weten we dat moleculen alleen kunnen trillen met heel specifieke, gekwantiseerde frequenties. In het geval van broeikasgasmoleculen precies de frequenties van de aardse warmtestraling. Dat stelt broeikasgassen in staat om warmte om te zetten in trillingsenergie. Andersom kunnen die gassen ook weer stoppen met trillen, en de warmte weer uitzenden. Dat doen ze in alle richtingen, dus óók terug naar de aarde. Zo blijft een deel van de warmte in de atmosfeer gevangen. De temperatuur op aarde hangt daardoor sterk af van de hoeveelheid broeikasgassen.

De afgelopen tientallen miljoenen jaren is het klimaat bepaald door uiterst langzame processen van de koolstofcyclus. Bewegingen van tektonische platen maakten nieuwe gebergtes en veranderden oceaanstromingen, waardoor de koolstofcyclus in oceaan en gesteente langzaam veranderde. In honderd miljoen jaar zijn we grosso modo van een warme dinowereld in een tijdperk met regelmatige ijstijden terechtgekomen. Sinds de ontdekking van fossiele brandstoffen is echter kortsluiting in de koolstofcyclus ontstaan. Een miljoenen jaren oud reservoir aan koolstof is in de afgelopen anderhalve eeuw – een geologische oogwenk – de atmosfeer in gestookt. Niet gek dus dat de huidige opwarming volledig op het conto van de fossiele brandstoffen komt.

Saai en eenvoudig

De werking van broeikasgassen is al met al een buitengewoon elegante theorie die de koolstofcyclus verbindt met het klimaat op aarde. Zij kan het klimaat op aarde op vele tijdschalen eenvoudig verklaren. Het is ook dankzij die elegantie dat de boodschap van klimaatonderzoekers al rapporten lang zo dodelijk saai en eenvoudig is: stop met het verbranden van fossiele brandstoffen om de opwarming te stoppen.

Die boodschap blijft ook van kracht aan het einde van het rampjaar 2024, waarin waarschijnlijk recordveel fossiele brandstoffen werd verbrand, voor het eerst de anderhalve graad opwarming werd bereikt, er een wind van klimaatdesinteresse in binnen- en buitenland is gaan waaien, en wereldwijd de hydrologische cyclus uit de bocht begint te vliegen. Het is een schrale troost te bedenken dat het probleem niet is dat Joseph Fourier en al die andere wetenschappers het broeikaseffect niet duidelijk genoeg hebben uitgelegd. Daarvoor begrijpen we het te goed. Het probleem is denk ik dat de wetten van de fysica het afleggen tegen de kracht van de gevestigde orde. Eenvoudiger kan ík het niet verklaren.

Peter Kuipers Munneke is glacioloog bij de Universiteit Utrecht en weerman bij de NOS

Een versie van dit artikel verscheen ook inde krant van 28 december 2024.